زندگی عشایری

وجود کوههای بلند مانند سبلان، تالش و بزغوش با دامنه‌‌های سرسبز (مراتع ییلاقی) و جلگه‌های وسیع مغان (مراتع قشلاقی) از قرنها پیش شرایط مساعدی را برای زندگی عشایری فراهم کرده‌است.

 عشایر این مناطق مردمانی سلحشور، ‌با‌ایمان و زحمتکش‌اند که در تامین فرآورده‌های دامی و صنایع دستی کشور و استان نقش قابل توجهی دارند. عشایر استان در قشلاق خود در مغان در خانه‌های ثابت به سر می‌برند اما چون به ییلاق که منطقه‌ای کوهستانی است می‌روند آلاچیق برپا میکنند. زمان کوچ و مدت قطعی اقامت آنها در ییلاق و قشلاق به اوضاع جوی ارتباط دارد ولی معمولا در نیمه‌ی اول بهار عازم ییلاق و در اواخر تابستان عازم بازگشت به قشلاق می‌شوند. روی هم رفته به علت شرایط آب و هوایی و طی مسافت، مدت اقامت عشایر در ییلاق کمتر از مدت اقامت آنها در قشلاق است.

محور فعالیتهای اقتصادی در جامعه‌ی عشایری دامداری است. از مهمترین فرآورده‌های دامی عشایر، گوشت قرمز، شیر و مواد لبنی است. متاسفانه در سالهای اخیر با توجه به تخریب گسترده مراتع و کاهش روزافزون سطح و بهره‌دهی آنها و خشکسالی‌های پی درپی، تامین غذای دامها به عنوان مهمترین و اساسی‌ترین مشکل عشایر در منطقه بروز کرده است. تولید صنایع دستی وابسته به فرآورده‌های دامی مانند گلیم، جاجیم، ورنی، فرش و ... در عشایر غالباً به عهده‌ی دختران و زنان است. این تولیدات برای تامین نیازهای اولیه‌ی زندگی طوایف است و به همین جهت کمتر به بازار عرضه می‌شود.